Everest trekking

Mijn Everest trekking die zo mooi begon maar helaas minder mooi eindigde. Sorry voor degene die niet zo van lezen houden, dit word een lang verslag. :P Allereerst de 3 super mooie weken!
Het was de planning om 7 april met de bus naar Jiri te gaan, maar we kregen te horen dat er een staking zou zijn en er geen bussen mochten vertrekken. Hierdoor zijn we de 6e al in de bus gestapt naar Jiri. Die dag have I met my first love. Hij is heel knap en sterk en hoewel het een hele zware rit was heeft hij me erdoorheen gesleept. De stops waren precies op tijd geregeld zodat ik net niet hoefde over te geven. Zeker de laatste uren die wij in het donker moesten doorstaan waren erg zwaar en heftig voor mij maar hij heeft zich bewezen als erg betrouwbaar en eerlijk en hij is goedekeurd!
Helaas hebben wij in Jiri alweer afscheid moeten nemen van my first love..

De volgende dag zijn wij naar Shivalaya gelopen dit was een mooie inloopdag gezien ik mij nog niet heel erg lekker voelde na die busreis en de voedselvergiftiging die ik Kathmandu had opgelopen.
Op de eerste dag ben ik alweer een aantal nieuwe superschattige liefdes tegengekomen. Er waren ontzettend veel schattige lammetjes en kalfjes. Met van die lange flaporen die nog veel te groot zijn voor hun.
Het weer is fantastische evenals de omgeving. We starten op 2000 meter en in de eerste week wisselen de hoogtemeters tussen de 1500 en 3750 meter.
Per dag is het ongeveer 1000 meter klimmen en rond de 800 dalen. Het wisselt uiteraard per dag en voor de acclimatisatie was het echt heel erg goed. Het mooie aan deze periode vertrekken vanaf Jiri is dat de rododendrons in bloei staan. We zijn door prachtige rododendronbossen gekomen. Roze, rode en soort witte. Verder zien we deze dagen veel Adelaars en Gieren. 1 Gier kwam een show weggeven op ong. 5 meter afstand. Dit was echt geweldig doordat hij zo dichtbij was kon je precies alle tekeningen op zijn veren zien, en de manier hoe de kop wordt ingetrokken.

13 April is het oud en nieuw voor het hindoeisme. We leven nu in het jaar 2072 volgens het hindoeisme. Dit moest uiteraard gevierd worden met Raksi en muziek. Het was een supergrappig feestje. Wij als deelnemers van de reis waren bijna enthousiaster dan de dragers en gidsen. Uiteindelijk heeft wel iedereen gedanst. :D Er komen nog wel fotos van voorbij. Uiteindelijk zijn we uitgekomen in Namche. Hier is onze eerste `rustdag' met in de ochtend een klim naar het everest view hotel. Dit was een hele zware klim van 300 tot 400 hoogtemeters en alleen maar trappen. Na de eerste dag was ik de trappen al zat maar vandaag was echt terror... Toen we uiteindelijk boven waren was er geen uitzicht op de Everest want het was te bewolkt, maar wat hebben wij gelachen om wat Amerikanen. De Amerikanen laten zich in een helikopter naar boven vliegen en dan hebben ze daar een half uur om rond te kijken. Komt er een Amerikaan op ons af en vraagt waar we precies zijn op de Everest, dan kan hij thuis vertellen dat hij op de Everest gelunched heeft.... Hahahaha echt zo leuk 1 van mijn medereizigers begint heel droog een verhaaldat dit het begin is van de gletsjer van de Everest.. :P Uiteindelijk hebben we toch maar gezegd dat dit een view point is en dat de everest toch echt nog wel heel ver is.
Smiddags had ik een geluksmomentje we konden lunchen bij de German Bakery en daar had ik een bruine bol met kaas!!! Die was echt zo lekker kaas ga je toch snel missen.

De tocht naar het klooster Dengboche was heel erg mooi. We komen steeds hoger en het uitzicht op de bergen word steeds mooier. Tijdens het wandelen hebben wij super mooi weer gehad, tegen de tijd dat wij in dengboche arriveerde begon het te sneeuwen. En het is door blijven sneeuwen. We mochten in het klooster kijken bij een ceremonie. We waren een beetje laat maa hebben nog wel iets meegekregen. Uiteraard krijg ik het voor elkaar om achter een Japanse toeriste te gaan zitten die alleen maar aan het bewegen is en elke keer tegen mij aanstoot. Ik kwam voor mijn rust niet om heel geirriteerd te worden..
De sneeuw bleef uiteindelijk liggen wat best vreemd was omdat we 3800 meter zaten. daar hebben wij de Everest voor het eerst kunnen zien.
De volgende ochtend konden wij dus vertrekken in de sneeuw. Vanaf nu komen we de eerste echte Yaks tegen. Wat een super beesten zijn dat. Met van die megalange haren en ze zijn supersterk. Op onze tocht komen we ook veel dragers tegen. Die mensen dragen gerust 60/90 kilo omhoog. Het is niet te geloven wat je tegenkomt onderweg.
Het lopen wordt nu zwaarder en we slikken nu diamox voor een snellere ademhaling zodat er meer zuurstofopname kan plaatsvinden.
De eerste 2 dagen heb ik hier heel sterk op gereageerd. Tintelingen overal, heel raar gevoel in mijnhoofd en misselijk. Ook kwam ik de eerste dag bijna niet omhoog. Gelukkig is mijn lichaam eraan gewend geraakt en kon ik het blijven slikken. Ik heb totaal geen last gehad van hoogteziekte. Na een aantal prachtige dagtochten kwamen we uitendelijk uit in Lombuche. Dit is verreweg het meest lelijke en vieze dorp ever in Nepal.
De Yakpoep stroomt door de straten vermengd met water. Het stinkt enorm en er schijnen hier veel ziektes opgedaan te worden door toeristen. Niet heel erg gek. De dag erna konden wij door naar Gorak shep en gingen wij naar het Everest Base camp smiddags. Wat een zware tocht was dat. Het was erg lang en heel veel klimmen en klauteren. Maar als je dan uiteindelijk in het basecamp staat is het wel de moeite waard geweest. Er zouden vandaag nederlanders aankomen die de Everest gaan beklimmen. Helaas hebben wij hun niet gevonden. Dit is ook niet te doen als je geen coordinaten hebt want base camp is heel erg groot. Tijdens onze zoektocht zijn wij uitgenodigd in een expeditietent om een kop thee te drinken. Hij bleek een aantal jaar geleden met een Nederlander op expeditie geweest te zijn en hij was ook mee geweest met HT wandelreizen.

Tijdens deze tocht hebben wij een superuitzicht gehad op de Everest. Wij wisten eerlijk gezegd niet dat wij er zicht op zouden hebben dus dat was een mooie verrassing. De volgende ochtend stond Kala Patar op de planning smorgens om 4.30. We deden dit zonder echt ontbijt wel wat thee en een koekje. Na ong 3 kwartier vond mijn lichaam het geoeg en werd ik onwijs misselijk en duizelig en had ik vreselijke honger. Het enige wat ik nog kon doen was omdraaien en terug gaan helaas. :( Gelukkig had ik de vorige dag al een heel goed zicht gekregen op de Everest.
Smiddags gingen wij op weg naar Dzongla. Dit was nog best pittig omdat er sneeuw en ijs lag en de wind was erg sterk en koud. De dag erna echter zijn wij de cho la pas overgestoken. Dit was ontzettend mooi maar ook heel zwaar. Het was een aantal uur klimmen waarvan een gedeelte door sneeuw. Maar de gletsjer is super mooi en het uitzicht boven op de pas is fantastisch. De afdaling daarna was ook behhorlijk pittig omdat er best veel sneeuw lag en wij geen stijgijzers hadden. Er liep blijkbaar een Italiaan achter mij met stijgijzers en inneens hoor ik hem zeggen ik houd je vast oke? Dan sta je meer stabiel. :) Zo heeft hij mij dat eerste stuk naar beneden geleid. Heel grappig en super lief. Naar links nu links niet naar rechts. Oke prima ik luister wel! Dat ging dus super goed.
De volgende dag zijn we over de gletsjer naar Gokyo gelopen. Dit was ook een hele mooie wandeling en een lekkere korte.
Hier bevonden wij ons toen de aardbeving plaatsvond de volgende dag. Hier ga ik een nieuw verslag voor schrijven.

Wat is Nepal een prachtig land. De natuur is super mooi en de inwoners zijn zo aardig! Ik had graag veel meer willen zien van dit land maar daar wacht ik nu nog een paar jaar mee. Maar terugkomen ga ik zeker.